agonia
romana

v3
 

Agonia - Ateliere Artistice | Reguli | Mission Contact | ÃŽnscrie-te
poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
armana Poezii, Poezie deutsch Poezii, Poezie english Poezii, Poezie espanol Poezii, Poezie francais Poezii, Poezie italiano Poezii, Poezie japanese Poezii, Poezie portugues Poezii, Poezie romana Poezii, Poezie russkaia Poezii, Poezie

Articol Comunităţi Concurs Eseu Multimedia Personale Poezie Presa Proză Citate Scenariu Special Tehnica Literara

Poezii Românesti - Romanian Poetry

poezii


 


Texte de acelaÅŸi autor


Traduceri ale acestui text
0

 Comentariile membrilor


print e-mail
Vizionări: 1379 .



VI. AFLICCIÓN
poezie [ ]
(A mi madre, en su enfermedad terminal)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
de [Lionel ]

2014-10-07  | [Acest text ar trebui citit în espanol]    | 



Siguiendo con lo publicado anteriormente I. Maestro (1990), II. Ventilación (1993), III. Luz (1992), IV Vida (1991), V. Irreflexividad (1990), publico ahora VI. Aflicción (A mi madre, en su enfermedad terminal)(1990)

VI. AFLICCIÓN
(A mi madre, en su enfermedad terminal)

El timbre rompió los ensueños del niño en sus vaivenes, noticia infausta le entregaron:
sus hebras el cordón deshacía entre luces y apagones,los pasos no tendrían oreja, las manos no más regazo.

En vuelo de cuerpo sin cabeza, llegó a casa perdida de tiempos adolescentes, para tratar de unir los colores que la buscona traicionera, en astuto y persistente empeño lavaba en su río de placeres.

En la posada que le nutrió flores, junto a su madre y con vista de río, sus manos caminaron temblores; en unión de cuerdas hermanas compuso melodías y oraciones, intentando levantar y curar las ramas que a tierra de otro hijo se acercaban.

El reloj cumplía su trabajo, dando hilo extenso y resistente, divirtiendo a la sagaz lavandera, quien hábilmente a ella mostraba pintura añeja de su tierna infancia, con diáfanos y rutilantes colores.

Él, citando paisajes de tiempos idos, en la era de los finos nudos, trenzados con maternal cariño, la enfundó entre cuñas y cordones; con apoyo de finas hierbas e infusiones en vano y sincero intento levantaba las ramas que se inclinaban a tierra.

Cruel desilusión invadió su pecho. La parca cepillaba placenteramente, descolorando tierna mirada que al sumirse en vaivén de espejos, a sus niños nueva leche prometía. Las albas ropas ya sin agua la hechicera tendía en tosco hilo.

Sin caracol los umbilicales, succionando viaductos de luces, recibían mudos consejos para sueños y vigilia.

Él, con mejor cáscara su nuez, en tierra, aire, la semilla con renovados, frescos nutrientes, intentará llegar a celestes regiones.

© Linel Henríquez B. 1990

.  |










 
poezii poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
poezii Casa Literaturii, poeziei şi culturii. Scrie şi savurează articole, eseuri, proză, poezie clasică şi concursuri. poezii
poezii
poezii  Căutare  Agonia - Ateliere Artistice  

Reproducerea oricăror materiale din site fără permisiunea noastră este strict interzisă.
Copyright 1999-2003. Agonia.Net

E-mail | Politică de publicare şi confidenţialitate

Top Site-uri Cultura - Join the Cultural Topsites!