agonia romana v3 |
Agonia - Ateliere Artistice | Reguli | Mission | Contact | ÃŽnscrie-te | ||||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
||
![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() | |||||
Articol Comunităţi Concurs Eseu Multimedia Personale Poezie Presa Proză Citate Scenariu Special Tehnica Literara | ||||||
![]() |
|
|||||
![]() |
agonia ![]()
■ Balada refuzatului NA UN DA - în epură ![]()
Romanian Spell-Checker ![]() Contact |
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 2008-06-09 | [Acest text ar trebui citit în espanol] |
Llegas a mà en un carruaje movido por delfines,
salpicando las olas de mi último ocaso. Los flamingos que salen a mi encuentro desde tus flameantes y turbadores ojos son cuchillos de azafrán, y desde tu ingenua boca, las palabras semejantes a orquÃdeas metalizadas me confunden, y tal como la baba asoleándose en el infame sol de mediodÃa quedo paralizado, tan inmovilizado como si me hubiera tragado a un temblador vivo. Entonces, al igual que el animal herido -siempre a la defensiva- que ataca a quien intenta curarlo, te lanzo mis "tequieros" como si fueran puñales, y tú, cándida, inocente, incauta, no percibes la filosa aspereza de mi lengua semejante a papel lija, hinchada, hiriente, mordaz. Alegre y alocada (como cardumen de sardinas ya dentro de la atarraya) te abalanzas a mis brazos, y te guindas de mi nuca como si ésta fuera tu última esperanza. Y yo, con una mano sobre tu seno y la otra mano sobre tu nalga, sonrÃo malicioso, asechante, aun cuando mi corazón gime... Me besas, como colibrà aleteando mientras sorbe el néctar de las flores. Te beso, como insecto caÃdo en las fauces de una drosera. Y de pronto, súbitamente tiembla el suelo bajo mis pies y se abre el cielo sobre mi cabeza, y mirÃadas de ángeles bajan, arpeando sus coros celestiales, trompeteando triunfantes, baladas de amor indestructible, por ti, para ti. El gusano -o sea yo- se ha hecho crisálida y la crisálida se ha transformado en mariposa. Gano confianza rápidamente: Primero, la confianza del cunaguaro que ha abatido a su presa. Después, la confianza del gavilán en su noble y alto vuelo. Finalmente, la confianza del Catatumbo, de sus eternos resplandores. Y me siento más hombre, más macho, más viril, más varonil, más auténtico, más sensible, más amable. ¿Cómo consigue el amor cambiar la tormenta en arco iris? No lo sé, solo sé que lo consigue
|
||||||||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|||
![]() | |||||||||
![]() |
Casa Literaturii, poeziei şi culturii. Scrie şi savurează articole, eseuri, proză, poezie clasică şi concursuri. | ![]() | |||||||
![]() |
Reproducerea oricăror materiale din site fără permisiunea noastră este strict interzisă.
Copyright 1999-2003. Agonia.Net
E-mail | Politică de publicare şi confidenţialitate